Uschnięta róża nie jest końcem piękna, lecz jego przemianą. Każdy płatek, który opadł, był świadkiem chwili pełnej barwy i zapachu. Tak samo w życiu — są sezony, w których rozkwitamy, i takie, w których opadamy ku ciszy, by zebrać siły na nowy cykl. Nic nie trwa wiecznie w jednej formie, a zmiana nie oznacza utraty sensu, lecz jego przesunięcie w inną przestrzeń.
Kolce, które chronią łodygę, przypominają wydarzenia — czasem bolesne, czasem trudne, lecz niezbędne, by nauczyć nas ostrożności i uważności. Bez nich róża byłaby narażona na zniszczenie. Tak samo my — nasze doświadczenia, nawet te ostre i niechciane, są częścią konstrukcji, która utrzymuje nas przy życiu i pozwala przetrwać kolejne sezony.
Z tych doświadczeń rodzi się też siła, którą wykorzystujemy w codziennym zmaganiu się ze światem. Nabieramy odwagi, by odnosić się mądrzej do otoczenia, być uważniejszymi wobec innych i jednocześnie stanowczymi w obronie własnych granic. To właśnie codzienność — praca, relacje, wybory — staje się areną, na której sprawdzamy, czy potrafimy być lepszymi wojownikami, bardziej świadomymi swojego miejsca i działań.
Nieprzypadkowo przypomina to starą koncepcję czterech archetypów: Króla, Wojownika, Magika i Kochanka. Róża również przechodzi przez te aspekty. W kwitnieniu objawia się Król — symbol porządku i pełni. Kolce reprezentują Wojownika, który chroni i uczy, jak stawiać czoła trudnościom. Zapach i subtelność płatków to Kochanek — żywa więź z pięknem, emocją i bliskością. A w fazie uschnięcia pojawia się Magik, który przemienia materię w mądrość, śmierć w nowy początek.
Kiedy umysł odnajduje spokój w tym cyklu, nie walczy już z przemianami. Rozumie, że każdy etap ma swoje znaczenie, a siła nie polega na unikaniu bólu, lecz na przechodzeniu przez niego i uczeniu się, jak go używać. Wtedy nawet uschnięta róża pozostaje znakiem pełni życia — przypomnieniem, że prawdziwa równowaga rodzi się wtedy, gdy potrafimy być jednocześnie królem, wojownikiem, magiem i kochankiem w swojej codzienności.
echowiedzy 
Dodaj komentarz